Mijn kind doet aan zelfverwonding. Wat kan ik doen?

Ongeveer 1 op de 5 jongeren doet aan zelfverwonding, ook wel ‘automutilatie’ genoemd. Dit kan zich onder meer uiten in krabben, krassen, hoofdbonken, haren uittrekken, branden of ergens tegenaan slaan. De reden om aan zelfverwonding te doen is voor elke jongere anders. Het kan een manier zijn om met spanning, stress, heftige emoties, woede of psychische pijn om te gaan. Vaak is het om zichzelf te bestraffen omdat ze zichzelf niet goed genoeg vinden. Het wordt ook gebruikt om meer controle te voelen over het eigen lichaam of de emoties. Zelfverwonding kan op korte termijn iemand tot rust brengen, maar vaak volgen er gevoelens van schaamte, schuld en waardeloosheid. De jongere kind is vaak ook bang voor de negatieve of emotionele reacties van ouders of vrienden. 


Wanneer je opmerkt dat je kind zich verwondt, kan dit heel erg schrikken zijn. Je vindt het misschien moeilijk te begrijpen, voelt kwaadheid, verdriet of andere heftige emoties.

 

Wat kan je doen als ouder? 
 

  • Reageer niet boos, beschuldigend of verontwaardigd. Dwing je kind niet om met het gedrag te stoppen. Dit zou ertoe kunnen leiden dat je kind het gedrag gaat verbergen of dat het gedrag gaat verergeren. Het gedrag is een signaal dat je kind zich niet goed in hun vel voelt. Uit je bezorgdheid en geef aan dat je samen met je kind wil zoeken naar hulp wanneer die daar klaar voor is. 

  • Focus niet teveel op het verwonden zelf, maar probeer te achterhalen waarom je kind zich niet goed in hun vel voelt. 

  • Geef zonder oordelen aan dat je kind steeds bij jou terecht kan wanneer het gebeurd is, zodat je de wonden kan verzorgen. Zorg ook dat je kind makkelijk aan de verbanddoos kan zodat het zelf de wonden kan ontsmetten en verzorgen.
     

Zoek je meer info?  
 

Op school liet hij het hangen, was ongeconcentreerd, vaak opvliegend, kregelig. We hebben eens een discussie gehad die echt ontploft is… Daarna heb ik hem betrapt terwijl hij zichzelf aan het zelfverminken was. Ik zag hem krassen. Hij zei: “Mama, jij weet niet hoe ik mij voel. Jij weet niet wat de pijn is die ik voel.” Hij kon het niet meer zelf verwerken of voor zich houden. Wij hebben dan hulp gekregen van het CLB.

Tina, moeder van Mats
Terug naar hoofdmenu